Çok yoruldum artık gördüklerimden ve göreceklerimden.Küçüktük siz yere düşüp kanatırken dizlerinizi benim bedenime her ana daha da batardı dikenler,her an başka biri ısırırdı kalbimi.Çok acı çeken vardı dünyada.Avuçları kanayan çok çocuk vardı ama benim avucumdan akan kanlar hepsininkinden daha da fazlaydı.sokuş ve haykırış...boş bir çizik ve yavaşça sızıp sel olan kanlarımı izleyerek büyüdüm ben.İçimden akan kan sığmadı odama taştı.Tüm evi kırmızıya boyadı,koyu kan kırmızısı...orasıda dar gelince yavaşça sızdı penceremden aşağıya akan kanlarım damla damla....Her damlada kinim,öfkem,nefretim,acılarım...kaldırımdan gecen insancıkların üzerine aktı sinsice.Değer değmez kıymetli hassas tenlerine,tüm pisliğim karışıverdi benliklerine ve kalplerine...
Evet,belkide tüm kötülüklerin sorumlusu benim.En büyük şeytan benim içimde filizlendi ama olmadı işte...Denedim bu pis kanı durdurmayı.Onu durdurmayı denedim.Yetmedi gücüm.Sonra yanlış isteğin peşinde olduğumu anladım.Karamanızla,pislenmenizle gurur duyuyorum artık.Beni dışlayan aşağılayan,ucube gören sizler beni bile geçtiniz..Aferin size.Artık tüm pislikler sizin hepsi sizin.Siz günden güne daha çok kararırken,ben akan kanlarımla temizleniyorum.Bak kanatlarıma! Görüyor musun?Kararmış kanatlarım beyaza yakın artık.Melek doğdum ben biliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder