23 Aralık 2011 Cuma
3 Ocak 2011 Pazartesi
....
Bir hiç olmanın tadına varıyorum.Hiçbir şeyi tam yapamamanın, hiç bir şeye kendini tam verememenin ve hiç kimse olmamanın tadına.Anladım ki bu hayatta en zoru ne olduğunu, ne olmak istediğini bilememekmiş.
Hiç bir şeyi iyi yapmamadım ben, ne iyi bir evlat, ne iyi bir kardeş, ne öğrenci, ne müzisyen ,ne ressam ne de yazar.İyi sayılabilecek arkadaşlığım dışında kocaman bir hiç.Arkadaşlığın tam manasını çözememişimdir bile belki.Yalnız kalmamak için mi içimden öyle geldiği için mi birileriyle arkadaşım bilmiyorum.
Zaman geçip gidiyo ve ben olduğum yerden bir adım bile öteye gidemiyorum.İçimde ki boşluğu neyle dolduracağımı, karaktersizliğimin üzerini ne ile kapatacağımı hiç bilmiyorum.Gelişi güzel bir yaşam benimkisi, amaçsız ve benliğinden uzak.Sadece o anlık.Sadece o şey için.ne için?
Pekçok şey yapabilirdim aslında, pek çok şeye ait olabilirdim.Müzik, kendimi verebildiğim nadide şey ama sadece bi kaç saniyeline, sonrası boşluk, isteksizlik ve yine o sıkıntı.Resim çizmek, bu yeteneğimin körelmiş olması çok kötü, ensturmanlarımı üç gün sonra kenara atmakta öyle.Şu yaşımda hala ne olmak istediğimi bilmediğimden bahsetmeyeceğim bile...
Aslında bir hiç olmamın en büyük sebebi korkum herhalde.Yapamama başaramam korkusu.Bu yüzden bütün yarım bırakmalarım, bu yüzden tüm kaçışlarım.O kadar ki bazı duyguları tam hissedememekten bile korkup örseliyorum onları.Mesela hiç aşık olmadım ben.O bi kenara kimseden elektirik dahi almadım.Kimseyi gÖrünce insan hissetmedim.
Şu sıra kendime bi nebze olsun yakın bulduğum meslek için gitmem gereken resim kursuna bile başlayamadım korkumdan.Çizemezsem diye çok korkuyorum.başarısızlık kaldıracak bir bünye değil benimkisi işte.Bu yüzden vazgeçiyorum öylesine diye, hayalimde kalsın istiyorum sadece.Okuduğum onca kitaba rağmen paylaşmıyorum bilğilerimi hala, hala konuşmaya korkuyorum.Bu boş görüntümün altındaki doluluğum farkedilicek ve bi anda tökezliycem diye o kadar çok korkuyorum ki saklı tutuyorum içimde bi yerlerde.kendim olmuyorum.
Kendim diyorum ama, kendim diye bir şey varmı gerçekten bilmiyorum.Herşeyim o kadar alakasız ve öylesine benim ki.Dedim ya, hiçlik benimkisi.Herşey olmak hiçbir şey olamamak işte.İşte bu yüzden kavgalıyım kendimle, bu yüzden milyonlarca benliğimle beraber yalnızım, bu yüzden hiç kimse ve hiçbir şeyim.
Bir hiç olmanın tadına varıyorum, hiç kimse olmanın sefaletine.
Hiç bir şeyi iyi yapmamadım ben, ne iyi bir evlat, ne iyi bir kardeş, ne öğrenci, ne müzisyen ,ne ressam ne de yazar.İyi sayılabilecek arkadaşlığım dışında kocaman bir hiç.Arkadaşlığın tam manasını çözememişimdir bile belki.Yalnız kalmamak için mi içimden öyle geldiği için mi birileriyle arkadaşım bilmiyorum.
Zaman geçip gidiyo ve ben olduğum yerden bir adım bile öteye gidemiyorum.İçimde ki boşluğu neyle dolduracağımı, karaktersizliğimin üzerini ne ile kapatacağımı hiç bilmiyorum.Gelişi güzel bir yaşam benimkisi, amaçsız ve benliğinden uzak.Sadece o anlık.Sadece o şey için.ne için?
Pekçok şey yapabilirdim aslında, pek çok şeye ait olabilirdim.Müzik, kendimi verebildiğim nadide şey ama sadece bi kaç saniyeline, sonrası boşluk, isteksizlik ve yine o sıkıntı.Resim çizmek, bu yeteneğimin körelmiş olması çok kötü, ensturmanlarımı üç gün sonra kenara atmakta öyle.Şu yaşımda hala ne olmak istediğimi bilmediğimden bahsetmeyeceğim bile...
Aslında bir hiç olmamın en büyük sebebi korkum herhalde.Yapamama başaramam korkusu.Bu yüzden bütün yarım bırakmalarım, bu yüzden tüm kaçışlarım.O kadar ki bazı duyguları tam hissedememekten bile korkup örseliyorum onları.Mesela hiç aşık olmadım ben.O bi kenara kimseden elektirik dahi almadım.Kimseyi gÖrünce insan hissetmedim.
Şu sıra kendime bi nebze olsun yakın bulduğum meslek için gitmem gereken resim kursuna bile başlayamadım korkumdan.Çizemezsem diye çok korkuyorum.başarısızlık kaldıracak bir bünye değil benimkisi işte.Bu yüzden vazgeçiyorum öylesine diye, hayalimde kalsın istiyorum sadece.Okuduğum onca kitaba rağmen paylaşmıyorum bilğilerimi hala, hala konuşmaya korkuyorum.Bu boş görüntümün altındaki doluluğum farkedilicek ve bi anda tökezliycem diye o kadar çok korkuyorum ki saklı tutuyorum içimde bi yerlerde.kendim olmuyorum.
Kendim diyorum ama, kendim diye bir şey varmı gerçekten bilmiyorum.Herşeyim o kadar alakasız ve öylesine benim ki.Dedim ya, hiçlik benimkisi.Herşey olmak hiçbir şey olamamak işte.İşte bu yüzden kavgalıyım kendimle, bu yüzden milyonlarca benliğimle beraber yalnızım, bu yüzden hiç kimse ve hiçbir şeyim.
Bir hiç olmanın tadına varıyorum, hiç kimse olmanın sefaletine.
13 Haziran 2010 Pazar
Ben nefes alıyorum...
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
kimse bunu değerinin farkında değil.olağan bir şey herkes için.oysa ben her nefesin değerini ayrı ayrı biliyorum.
ben nefes alıyorum...
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
kimseden hiçbir şey beklemeden sadece kendim için,varlığıma duyduğum saygı için.
sadece kendim için yaşamaya devam ediyorum ben.kimsenin üzerinde hakkım yok,onlarında benim üzerimde olamayacağı gibi.bu yüzden tüm nefeslerim bana ait.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
zaman durmaksızın akarken ben, kendimden bir adım öteye gidemiyorum.var olan ve bana ait olan hiçbir şeyi değiştiremiyorum.yitip gidenlerin kıymetini inatla yok sayıyorum.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
aldığım her nefesin içi buram buram yalnızlık kokuyor.verdiğim her nefes ise varlığımdan kopup havaya karışıyor.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
yaşadığım bu rutubetli odada kendimle baş başayım.kimseden merhamet dilemeyecek kadar gururlu yalnızlığım.kimseden af dileyemeyecek kadar yaralı bedenim.ben her nefesimi yok olmak için alırken,sadece izleyicilerle dolu etrafım.
ben nefes alıyorum
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
korkmuyorum artık şeytandan.her nefesimde nefesini hissediyorum oysa.
nefes aldığım her an ölüyorum ben.öldüğüm her ansa bir sonrakine uyanıyorum.ölüm pek bir şey ifade etmiyor artık benim için.
ben nefes alıyorum...
alıyorum veriyorum...bu böyle sürüp gidiyor.
kimse durduramıyor beni.tanrıya sığınmayalı çok olmuş.o da bırakmış beni kendi yalnızlığımla.tutunacak tek bir dalım kalmadı artık.tekliğimde boğulurken bile hala nefes alabiliyorum ben.aldığım her nefesin ayrı bir değeri var çünkü ben bunu biliyorum.
ben nefes alıyorum...
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor....
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
kimse bunu değerinin farkında değil.olağan bir şey herkes için.oysa ben her nefesin değerini ayrı ayrı biliyorum.
ben nefes alıyorum...
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
kimseden hiçbir şey beklemeden sadece kendim için,varlığıma duyduğum saygı için.
sadece kendim için yaşamaya devam ediyorum ben.kimsenin üzerinde hakkım yok,onlarında benim üzerimde olamayacağı gibi.bu yüzden tüm nefeslerim bana ait.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
zaman durmaksızın akarken ben, kendimden bir adım öteye gidemiyorum.var olan ve bana ait olan hiçbir şeyi değiştiremiyorum.yitip gidenlerin kıymetini inatla yok sayıyorum.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
aldığım her nefesin içi buram buram yalnızlık kokuyor.verdiğim her nefes ise varlığımdan kopup havaya karışıyor.
ben nefes alıyorum.
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
yaşadığım bu rutubetli odada kendimle baş başayım.kimseden merhamet dilemeyecek kadar gururlu yalnızlığım.kimseden af dileyemeyecek kadar yaralı bedenim.ben her nefesimi yok olmak için alırken,sadece izleyicilerle dolu etrafım.
ben nefes alıyorum
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor.
korkmuyorum artık şeytandan.her nefesimde nefesini hissediyorum oysa.
nefes aldığım her an ölüyorum ben.öldüğüm her ansa bir sonrakine uyanıyorum.ölüm pek bir şey ifade etmiyor artık benim için.
ben nefes alıyorum...
alıyorum veriyorum...bu böyle sürüp gidiyor.
kimse durduramıyor beni.tanrıya sığınmayalı çok olmuş.o da bırakmış beni kendi yalnızlığımla.tutunacak tek bir dalım kalmadı artık.tekliğimde boğulurken bile hala nefes alabiliyorum ben.aldığım her nefesin ayrı bir değeri var çünkü ben bunu biliyorum.
ben nefes alıyorum...
alıyorum...veriyorum.bu böyle sürüp gidiyor....
11 Ağustos 2009 Salı
ömrümün tüm masallarına
hatırlıyorum
Ömrümün tüm masallarını
Masal gibi sonlar,
Efsane başlangıçlar,
Tıngır mıngır ilerleyen işkenceler...
Küçüktüm,her şey külkedisi masalındaki gibi gelirdi bana
Bir gün prensim gelip bulacaktı elbet
Yoktu başka ihtimal
Bunu tanrı fısıldamıştı kulağıma
Zaten aynamda öyle dedi 'sen masallardaki prenseslerden de güzelsin'
Mutluydum kurdelelerle ve bebeklerle dolu dünyamda....
Her şey bi anda oldu
Aniden anladım aynanın yalan söylediğini
Beynime batan iğnelerin sayısını sayamadım
emindim ama! iki elin parmaklarından fazlaydı
anlamadım önceleri etrafımda olanları
Ölümün soğuklunu hissettim sadece
şeytanın güldüğü an anladım her şeyi
Sonra...
Tüm bu kabuslar başladı
beynime kemiren bu sürüngenler geldi
Her şey herkes tiksindi benden
Kaçar oldular benden ve arkamda duran şeytandan
Ben melektim .rüzgar melegi biliyorum
bi gün yine tertemiz olacak içim
Terk edip gidecek o beni
Ama şimdi bedenimi uyuşturdular
beynimi ele geçirdiler sinsice
Gel prensim,
İstilaya uğradım gel kurtar beni!
Ömrümün tüm masallarını
Masal gibi sonlar,
Efsane başlangıçlar,
Tıngır mıngır ilerleyen işkenceler...
Küçüktüm,her şey külkedisi masalındaki gibi gelirdi bana
Bir gün prensim gelip bulacaktı elbet
Yoktu başka ihtimal
Bunu tanrı fısıldamıştı kulağıma
Zaten aynamda öyle dedi 'sen masallardaki prenseslerden de güzelsin'
Mutluydum kurdelelerle ve bebeklerle dolu dünyamda....
Her şey bi anda oldu
Aniden anladım aynanın yalan söylediğini
Beynime batan iğnelerin sayısını sayamadım
emindim ama! iki elin parmaklarından fazlaydı
anlamadım önceleri etrafımda olanları
Ölümün soğuklunu hissettim sadece
şeytanın güldüğü an anladım her şeyi
Sonra...
Tüm bu kabuslar başladı
beynime kemiren bu sürüngenler geldi
Her şey herkes tiksindi benden
Kaçar oldular benden ve arkamda duran şeytandan
Ben melektim .rüzgar melegi biliyorum
bi gün yine tertemiz olacak içim
Terk edip gidecek o beni
Ama şimdi bedenimi uyuşturdular
beynimi ele geçirdiler sinsice
Gel prensim,
İstilaya uğradım gel kurtar beni!
ben..
Çok yoruldum artık gördüklerimden ve göreceklerimden.Küçüktük siz yere düşüp kanatırken dizlerinizi benim bedenime her ana daha da batardı dikenler,her an başka biri ısırırdı kalbimi.Çok acı çeken vardı dünyada.Avuçları kanayan çok çocuk vardı ama benim avucumdan akan kanlar hepsininkinden daha da fazlaydı.sokuş ve haykırış...boş bir çizik ve yavaşça sızıp sel olan kanlarımı izleyerek büyüdüm ben.İçimden akan kan sığmadı odama taştı.Tüm evi kırmızıya boyadı,koyu kan kırmızısı...orasıda dar gelince yavaşça sızdı penceremden aşağıya akan kanlarım damla damla....Her damlada kinim,öfkem,nefretim,acılarım...kaldırımdan gecen insancıkların üzerine aktı sinsice.Değer değmez kıymetli hassas tenlerine,tüm pisliğim karışıverdi benliklerine ve kalplerine...
Evet,belkide tüm kötülüklerin sorumlusu benim.En büyük şeytan benim içimde filizlendi ama olmadı işte...Denedim bu pis kanı durdurmayı.Onu durdurmayı denedim.Yetmedi gücüm.Sonra yanlış isteğin peşinde olduğumu anladım.Karamanızla,pislenmenizle gurur duyuyorum artık.Beni dışlayan aşağılayan,ucube gören sizler beni bile geçtiniz..Aferin size.Artık tüm pislikler sizin hepsi sizin.Siz günden güne daha çok kararırken,ben akan kanlarımla temizleniyorum.Bak kanatlarıma! Görüyor musun?Kararmış kanatlarım beyaza yakın artık.Melek doğdum ben biliyorum.
Evet,belkide tüm kötülüklerin sorumlusu benim.En büyük şeytan benim içimde filizlendi ama olmadı işte...Denedim bu pis kanı durdurmayı.Onu durdurmayı denedim.Yetmedi gücüm.Sonra yanlış isteğin peşinde olduğumu anladım.Karamanızla,pislenmenizle gurur duyuyorum artık.Beni dışlayan aşağılayan,ucube gören sizler beni bile geçtiniz..Aferin size.Artık tüm pislikler sizin hepsi sizin.Siz günden güne daha çok kararırken,ben akan kanlarımla temizleniyorum.Bak kanatlarıma! Görüyor musun?Kararmış kanatlarım beyaza yakın artık.Melek doğdum ben biliyorum.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)